Ik zie je in de kosmos gaat over een jongen van elf met het verantwoordelijkheidsgevoel van iemand van dertien, die op een goudkleurige iPod van alles opneemt om op te sturen naar buitenaardse wezens. Hij gaat de taak aan met enthousiasme en besluitvaardigheid. Het boek bestaat dan ook uit transcripten van deze opnames, wat niet alleen een hele originele manier van schrijven is, maar wat er ook voor zorgt dat je vaak tussen de regels door moet lezen. Alex gaat naar een kamp waar hij een raket kan lanceren, om zijn iPod naar de ruimte te sturen. Hij ontmoet tijdens zijn reis allerlei mensen. En die mensen… die deden het voor me.

 

Doorzettingsvermogen

Een van de vele dingen die ik mooi vond aan dit boek was het doorzettingsvermogen van een elfjarige jongen. SPOILER ALERT: als hij zijn raket de ruimte in wil sturen, komt ‘ie niet helemaal hoog genoeg… Niet echt een spoiler; ik bedoel, hij is elf. Gebruik je logica. Naderhand is hij natuurlijk even verdrietig, maar even daarna is hij vastberaden om te blijven proberen en ziet hij in dat hij een team nodig heeft om een goede raket te bouwen. Hij staat op en hij gaat verder. Hij geeft niet op. Nu vind ik dat niet alleen verdomd inspirerend, het is ook hoe ik mijn eigen leven leid. Het is hoe ik zou willen dat iedereen z’n leven leidt.

Als je iets echt graag wilt, dan moet je ervoor vechten. Dan moet je na het vallen opstaan en niet blijven liggen en Netflix aanzetten. Dan moet je je tranen wegvegen, de situatie analyseren en bekijken hoe het beter kan. Hoe je kan slagen.

 

Contact met anderen

In het verhaal gaat Alex alleen op reis, omdat zijn moeder weer een van haar ‘stille dagen’ heeft. Zo noemt hij ze, want hij is elf en heeft niet door dat de psyche een kwetsbaar iets is. Onderweg maakt hij al snel vrienden. Hij spreekt mensen aan, maakt praatjes en natuurlijk zijn andere geïnteresseerd in een alleen reizend jongetje met een hond. Het deed me denken aan hoe makkelijk het eigenlijk is om contact te leggen met anderen. Het kost alleen maar woorden. Woorden die we zo vaak lezen, maar niet altijd durven uit te spreken tegen vreemden. Lezen hoe anderen reageren op zijn openhartigheid en zijn bereidheid om vrienden te maken, vond ik erg mooi.

 

Er geven mensen om je

De krachtigste boodschap zat echter in de mensen die hij ontmoette. Ik vond het goed uitgewerkte personages, met allemaal hun eigen verhaal en eigenaardigheden. Al snel raakte Alex bevriend met een tweetal mensen en hun club breidde zich nog uit met derde. Natuurlijk is het een boek met een dramatische wending en een climax. En op dat moment zijn die drie mensen er volledig voor Alex. Ze kennen elkaar net, ze hebben geen enkele verantwoordelijkheid voor hem, maar ze laten alles vallen om hem te helpen. Het raakte me om te beseffen dat mensen die elkaar in eerste instantie niet kennen in zo’n korte tijd om elkaar kunnen gaan geven. En dat ze alles aan de kant zetten om een medemens te helpen.

 

Ik zie je in de Kosmos

Ik heb over dit boek een recensie geschreven voor Adorable Books! Klik hier om hem te lezen.